عوامل موثر بر مدت زمان ضبط دوربین مداربسته

دوربین‌های مداربسته یکی از ارکان حیاتی حفاظت و نظارت امنیتی در اماکن مختلف هستند. یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها در زمینهٔ استفاده از این دوربین‌ها این است که تا چه چقدر می‌توان مدت زمان ضبط دوربین مداربسته را نگهداری کرد؟ اهمیت مدت زمان ضبط در دوربین‌های مداربسته از آن جهت است. که اگر حادثه یا رخدادی پس از چند روز یا چند هفته کشف شود. هنوز بتوان به فیلم‌های ضبط‌شده رجوع کرد و شواهد لازم را استخراج نمود. اگر سیستم نظارتی شما تنها چند روز قابلیت ذخیره‌سازی داشته باشد و حادثه‌ای دیرتر مشخص شود، ممکن است اطلاعات ارزشمندی از دست برود.

بنابراین، آگاهی از عوامل مؤثر بر مدت زمان ضبط دوربین مداربسته و مدیریت بهینهٔ آنها برای اطمینان از پوشش‌دهی کامل اتفاقات ضروری است. در این مقاله به صورت جامع به بررسی این عوامل موثر بر مدت زمان ضبط دوربین مداربسته می‌پردازیم. از ظرفیت حافظه و نوع ذخیره‌سازی گرفته تا رزولوشن تصویر، نرخ فریم، فرمت فشرده‌سازی و دیگر پارامترهای کلیدی. همچنین راهکارهای بهینه‌سازی مدت ضبط را معرفی کرده و در پایان به پرسش‌های متداول در این زمینه پاسخ خواهیم داد.

ظرفیت حافظه و نوع ذخیره‌سازی

یکی از اساسی‌ترین عوامل تعیین‌کنندهٔ مدت زمان ضبط، ظرفیت حافظه و نوع ذخیره‌سازی تصاویر است. هرچه فضای ذخیره‌سازی بیشتری در اختیار سیستم باشد، فیلم‌های ضبط‌شده برای مدت طولانی‌تری قابل نگهداری هستند. همچنین نوع حافظه‌ای که برای ذخیره استفاده می‌شود (هارد دیسک، کارت حافظه، فضای ابری یا NAS) بر مدت ضبط تاثیر مستقیم دارد. در ادامه، تاثیر هر یک از این موارد را بررسی می‌کنیم:

هارد دیسک (HDD)

رایج‌ترین روش ذخیره‌سازی در سیستم‌های مداربسته، استفاده از هارد دیسک در دستگاه‌های ضبط DVR یا NVR است. این هارد دیسک‌ها با ظرفیت‌های مختلف (از چندصد گیگابایت تا چندین ترابایت) قابل استفاده‌اند. هر چه ظرفیت هارد دیسک بیشتر باشد، حجم دادهٔ بیشتری را می‌توان ذخیره کرد. در نتیجه مدت زمان طولانی‌تری از تصاویر را می‌توان نگه داشت. برای مثال، سیستمی با یک هارد دیسک ۱ ترابایتی می‌تواند بسته به کیفیت ضبط (رزولوشن، فریم‌ریت و فشرده‌سازی) معمولاً چند هفته فیلم را ذخیره کند. در مقابل، یک هارد ۴ ترابایتی قادر است همین شرایط را برای چند ماه پوشش دهد.

توجه داشته باشید که دستگاه‌های DVR/NVR خود دارای حافظه داخلی نیستند. اضافه کردن هارد دیسک با ظرفیت کافی برای دستیابی به مدت زمان ضبط مورد نظر ضروری است. برخی دستگاه‌ها امکان اتصال چندین هارد دیسک را دارند. که با افزایش تعداد و ظرفیت آنها، می‌توان مدت زمان ضبط را به شکل قابل توجهی افزایش داد.

کارت حافظه (SD)

برخی دوربین‌های مداربسته (خصوصاً دوربین‌های تحت شبکه مستقل یا دوربین‌های بی‌سیم) دارای شکاف کارت حافظه‌ی microSD هستند و تصاویر را به صورت محلی روی همین کارت‌ها ذخیره می‌کنند. ظرفیت کارت‌های حافظه عموماً کمتر از هارد دیسک‌هاست (مثلاً ۱۶، ۳۲ یا ۶۴ گیگابایت و گاهی بیشتر). از این رو، مدت زمان ضبط با کارت حافظه محدودتر است. در این حالت شاید تنها چند روز تا یکی دو هفته، بسته به ظرفیت کارت و تنظیمات کیفیت ضبط مناسب باشد. معمولاً برای بهینه‌سازی مصرف فضای کارت حافظه، این دوربین‌ها از ضبط بر اساس حرکت استفاده می‌کنند. تا فقط در صورت تشخیص حرکت فیلمبرداری کنند و فضای کارت بیهوده پر نشود. در صورتی که نیاز به ضبط طولانی‌تری دارید. باید یا از کارت‌های حافظه با ظرفیت بالاتر (در صورت پشتیبانی دوربین) استفاده کنید یا از روش‌های ذخیره‌سازی دیگری بهره ببرید.

ذخیره‌سازی ابری (Cloud)

ذخیره‌سازی ابری یکی دیگر از روش‌های محبوب مخصوصاً در سیستم‌های نظارتی خانگی یا تجاری کوچک است. در این حالت تصاویر به جای ذخیره‌شدن محلی، به یک سرور ابری در اینترنت ارسال و ذخیره می‌شوند. مدت زمان ضبط در فضای ابری عمدتاً وابسته به پلن (اشتراک) سرویس ابری است. بسیاری از ارائه‌دهندگان خدمات ابری، پلن‌های رایگان یا پایه را با حفظ ویدیوها برای ۷ الی ۳۰ روز ارائه می‌دهند. و برای مدت‌های طولانی‌تر (مثلاً ۶۰ یا ۹۰ روز) نیاز به خرید اشتراک‌های پیشرفته‌تر است. بنابراین در ذخیره‌سازی ابری، حتی اگر عملاً فضای نامحدود در سرور وجود داشته باشد، مدت نگهداری تصاویر شما تابع قرارداد سرویس خواهد بود.

همچنین باید در نظر داشت که آپلود مداوم ویدیوهای با رزولوشن بالا نیازمند پهنای‌باند اینترنت مناسب است. در برخی موارد برای کاهش مصرف داده، سیستم به صورت ضبط بر اساس حرکت یا با رزولوشن/نرخ‌بیت پایین‌تر تنظیم می‌شود. به طور خلاصه، فضای ابری از نظر تئوری می‌تواند حجم زیادی داده را نگه دارد. اما مقرون‌به‌صرفه بودن آن به برنامهٔ خریداری‌شده بستگی دارد. معمولاً برای ضبط مداوم ۲۴/۷ در بازه‌های طولانی انتخاب ارزان‌قیمتی نخواهد بود.</p>

ذخیره‌ساز تحت شبکه (NAS)

استفاده از ذخیره‌ساز شبکه‌ای (Network Attached Storage – NAS) یا سرورهای اختصاصی ذخیره‌سازی، گزینه‌ی دیگری برای نگهداری طولانی‌مدت تصاویر مداربسته است. در این روش دوربین‌های IP یا دستگاه NVR می‌توانند به یک فضای ذخیره‌سازی در شبکه (مانند یک NAS یا سرور) متصل شوند و ویدیوها را مستقیماً در آن ذخیره کنند. مزیت NAS در این است که معمولاً می‌توانید چندین هارد دیسک پرظرفیت را به صورت آرایه (RAID) در اختیار داشته باشید که نه تنها ظرفیت کل بالایی فراهم می‌کند بلکه با تنظیمات مناسب، امنیت داده (پشتیبان‌گیری) را هم افزایش می‌دهد.

با یک NAS پرظرفیت، می‌توان مدت زمان ضبط را به طرز چشمگیری افزایش داد و مثلاً به جای چند هفته، چند ماه یا حتی بیش از یک سال تصاویر را بایگانی کرد (بسته به تعداد دوربین‌ها و کیفیت ضبط). البته پیاده‌سازی NAS نیازمند هزینه اولیه برای خرید دستگاه ذخیره‌ساز و هارددیسک‌های متعدد است، اما برای سازمان‌ها و پروژه‌های بزرگ که نیاز به نگهداری بلندمدت و مطمئن تصاویر دارند، یک راهکار ایده‌آل محسوب می‌شود.

بررسی مدت زمان ضبط دوربین مداربسته و عوامل موثر بر آن در پایاتل

رزولوشن و کیفیت تصویر

رزولوشن (وضوح تصویر) دوربین مستقیماً بر حجم داده‌های ویدیویی تأثیر می‌گذارد. هرچه رزولوشن یک دوربین مداربسته بالاتر باشد، جزئیات بیشتری در هر فریم ثبت می‌شود و به تبع آن اندازه فایل ویدیویی بزرگ‌تر خواهد بود. به عنوان مثال, دوربین‌های ۷۲۰p (معادل حدود ۱ مگاپیکسل) در هر ثانیه پیکسل‌های بسیار کمتری نسبت به دوربین‌های ۱۰۸۰p (حدود ۲ مگاپیکسل) ثبت می‌کنند؛ به همین ترتیب دوربین‌های ۴K (حدود ۸ مگاپیکسل) چندین برابر یک دوربین ۱۰۸۰p داده تولید می‌کنند. بنابراین افزایش رزولوشن منجر به کاهش مدت زمان قابل ذخیره‌سازی بر روی یک ظرفیت حافظه ثابت می‌شود. اگر سیستمی با یک هارد معین در رزولوشن ۱۰۸۰p مثلاً ۳۰ روز فیلم را نگه می‌دارد، ضبط همان سیستم با رزولوشن ۴K ممکن است آن را به حدود ۷ تا ۱۰ روز کاهش دهد.

علاوه بر رزولوشن، کیفیت کلی تصویر و میزان فشرده‌سازی نیز نقش دارد. دو دوربین با رزولوشن یکسان ممکن است حجم فایل متفاوتی تولید کنند اگر یکی با کیفیت بالاتر (فشرده‌سازی کمتر) ضبط کند. معمولاً تنظیماتی مانند «کیفیت ویدیو» یا «بیت‌ریت» در دستگاه وجود دارد که تعیین می‌کند ویدیو چقدر فشرده شود یا چه حجمی داشته باشد. هرچه کیفیت تصویر انتخاب‌شده بالاتر باشد (یا فشرده‌سازی کمتر باشد)، فضای بیشتری اشغال خواهد شد. از این رو برای بهبود مدت زمان ضبط می‌ت

وان رزولوشن یا کیفیت ضبط را در حد نیاز تنظیم کرد.

برای مثال،

اگر نیازی به جزئیات بسیار ریز ندارید، ضبط با رزولوشن 720p یا 1080p به جای 4K می‌تواند مدت زمان نگهداری ویدیوها را چند برابر افزایش دهد. البته باید به این نکته توجه داشت که کاهش بیش از حد رزولوشن یا کیفیت ممکن است کاربرد نظارتی دوربین را تحت تأثیر قرار دهد و تشخیص چهره‌ها یا جزئیات صحنه دشوارتر شود. در نتیجه، باید بین وضوح تصویر و مدت زمان ضبط توازن برقرار کرد تا هم جزئیات مهم را داشته باشید و هم فضای ذخیره‌سازی بهینه مصرف شود.

نرخ فریم (FPS) و تأثیر آن بر مدت ضبط

نرخ فریم (Frames Per Second یا FPS) به تعداد تصاویر (فریم‌ها) در هر ثانیه از ویدیو گفته می‌شود. در واقع نرخ فریم یکی دیگر از عوامل کلیدی در حجم ویدیو و مدت زمان قابل ضبط است. هر چه FPS بالاتر باشد، در هر ثانیه فریم‌های بیشتری ضبط می‌شود و در نتیجه داده‌ی بیشتری تولید می‌گردد. به طور ساده، اگر سایر شرایط ثابت باشند، یک ویدیو با نرخ ۳۰ فریم‌برثانیه تقریباً دو برابر حجمی را اشغال می‌کند که یک ویدیو با نرخ ۱۵ فریم‌برثانیه اشغال می‌کند. بنابراین کاهش نرخ فریم می‌تواند به طور مستقیم مدت زمان ضبط را افزایش دهد.

نرخ فریم‌های متداول در دوربین‌های مداربسته معمولاً ۱۰، ۱۵، ۲۵ یا ۳۰ FPS هستند. در کاربردهای خاص یا دوربین‌های پیشرفته ممکن است نرخ‌های بالاتر مانند ۶۰ FPS نیز استفاده شود. در ادامه به تفاوت‌های این نرخ‌ها می‌پردازیم:

۱۰ FPS:

این نرخ فریم پایین محسوب می‌شود. ویدیوی ۱۰ فریم‌برثانیه ممکن است نسبتاً روان نباشد و حرکت‌ها تا حدی به صورت گسسته دیده شوند، اما برای بسیاری از کاربردهای نظارتی پایه (که در آنها حرکت خیلی سریع نیست) قابل قبول است. مزیت بزرگ ۱۰ FPS در این است که حجم ویدیو را نسبت به نرخ‌های بالاتر به شدت کاهش می‌دهد؛ در نتیجه مدت زمان طولانی‌تری را می‌توان در حافظه ذخیره کرد. برای مثال، اگر دوربینی با ۳۰ FPS بتواند ۱۰ روز را ضبط کند، همان دوربین با ۱۰ FPS ممکن است حدود ۳۰ روز را در همان ظرفیت ذخیره‌سازی ضبط نماید.

۱۵ FPS:

بسیاری از سیستم‌های مداربسته از ۱۵ فریم‌برثانیه به عنوان یک نرخ میانی استفاده می‌کنند. در ۱۵ FPS حرکت اشیاء نسبتاً روان ثبت می‌شود و جزئیات کافی برای اغلب اهداف امنیتی فراهم است، در حالی که حجم داده‌ها تقریباً نصف ۳۰ FPS است. بنابراین ۱۵ FPS یک تعادل خوب بین کیفیت حرکت و مدت زمان ضبط ارائه می‌دهد. این نرخ برای بیشتر محیط‌های اداری، تجاری و حتی خانگی که نیاز به جزئیات خیلی دقیق حرکت آهسته (مانند خواندن پلاک خودرو در سرعت بالا) ندارند، مناسب است.

۳۰ FPS:

نرخ ۳۰ فریم‌برثانیه معادل استاندارد ویدیویی تلویزیونی (NTSC) است و تصاویر در این نرخ کاملاً روان و طبیعی به نظر می‌رسند. در صورتی که نیاز به ثبت دقیق و روان حرکات سریع باشد (برای مثال در صحنه‌های شلوغ یا برای بررسی دقیق اتفاقات)، ۳۰ FPS انتخاب می‌شود. البته همان‌طور که اشاره شد، حجم ویدیو در ۳۰ FPS تقریباً دو برابر حالت ۱۵ FPS است. بنابراین استفاده از ۳۰ FPS مدت زمان ضبط را نسبت به حالت ۱۵ FPS نصف می‌کند (در ظرفیت حافظه ثابت). اگر فضای ذخیره‌سازی محدودی دارید و صحنه نظارتی خیلی پویا نیست، شاید بتوانید نرخ را به ۱۵ کاهش دهید؛ اما در محیط‌های حساسی که هر فریم اضافی می‌تواند کمک‌کننده باشد، ۳۰ FPS رایج است.

۶۰ FPS:

این نرخ در دوربین‌های مداربسته کم‌تر متداول است. اما برخی دوربین‌های حرفه‌ای یا خاص (مانند دوربین‌های ثبت پلاک یا دوربین‌های امنیتی در محیط‌های ورزشی و پرتحرک) قادر به ضبط ۶۰ فریم در ثانیه هستند. ویدیوی ۶۰ FPS فوق‌العاده روان است. برای مواقعی مفید است که بخواهید حرکت‌ها را آهسته (اسلوموشن) بررسی کنید یا جزئیات سریع را دقیق ضبط کنید. با این حال هزینهٔ حجم داده در ۶۰ FPS بسیار بالا است. تقریباً دو برابر ۳۰ FPS و چهار برابر ۱۵ لذا استفاده از ۶۰ FPS تنها زمانی توصیه می‌شود که نیاز واقعی به آن وجود داشته باشد. برای اغلب کاربردهای امنیتی استاندارد تفاوت کیفیت بین ۳۰ و ۶۰ FPS ممکن است برای چشم انسان در کاربرد عادی چندان محسوس نباشد. اما تاثیر آن بر مدت زمان قابل ذخیره‌سازی بسیار زیاد است.

به طور خلاصه، کاهش نرخ فریم یکی از راه‌های افزایش زمان ضبط است. بسیاری از دستگاه‌های DVR/NVR امکان تنظیم FPS را برای هر دوربین فراهم می‌کنند. مدیران سیستم می‌توانند بسته به اهمیت صحنه و نیاز نظارتی، نرخ فریم را تنظیم کنند. برای مثال، ممکن است در یک محیط کم‌رفت‌وآمد ۱۰ یا ۱۵ FPS کافی باشد، در حالی که در ورودی اصلی یک ساختمان پرتردد ۲۵ یا ۳۰ FPS تنظیم شود. این کار به بهینه‌سازی استفاده از حافظه کمک می‌کند تا بدون از دست دادن رویدادهای مهم، بیشترین زمان ممکن را در اختیار داشته باشید.

فرمت و فشرده‌سازی ویدئو

روش فشرده‌سازی ویدئو و فرمت کُدک مورد استفاده در دوربین یا دستگاه ضبط، تأثیر چشمگیری بر حجم فایل‌های ویدئویی و در نتیجه مدت زمان قابل ضبط دارد. فشرده‌سازی به تکنیکی گفته می‌شود که طی آن اطلاعات تکراری و غیرضروری ویدیو حذف یا ساده‌سازی می‌شود تا حجم فایل کاهش یابد، بدون اینکه کیفیت تصویر به شکل محسوسی افت کند. در صنعت نظارت تصویری، فرمت‌های فشرده‌سازی مختلفی مورد استفاده قرار گرفته‌اند که رایج‌ترین آن‌ها در حال حاضر H.264، H.265 و H.265+ هستند.

264 (AVC):

این فرمت که با نام AVC نیز شناخته می‌شود، سال‌ها استاندارد غالب در ویدیوهای نظارتی و حتی صنعت فیلم و رسانه بوده است. H.264 نسبت به روش‌های قدیمی‌تر (مثل MPEG-4 یا MJPEG) بسیار بهینه‌تر است و توانسته حجم ویدیوها را به میزان زیادی کاهش دهد. اکثر DVR/NVRها و دوربین‌های مداربسته تولید شده در دهه گذشته از H.264 پشتیبانی می‌کنند. با این حال، با پیشرفت فناوری، فرمت جدیدتری معرفی شد که بازدهی بیشتری دارد.

265 (HEVC):

فرمت H.265 که به HEVC نیز معروف است، نسل بعدی فشرده‌سازی پس از H.264 محسوب می‌شود. مزیت اصلی H.265 بازدهی بالاتر در فشرده‌سازی است؛ به طوری که می‌تواند با حفظ کیفیت تصویر مشابه، حجم ویدیو را تا حدود ۵۰٪ کمتر از H.264 برساند. این بدان معناست که اگر یک سیستم مداربسته با فرمت H.264 مثلاً ۲۰ روز فیلم را در هارد نگه می‌دارد، با تغییر به H.265 می‌توان انتظار داشت که همان فضای هارد حدود ۴۰ روز فیلم را ذخیره کند (تحت شرایط یکسان رزولوشن، FPS و غیره).

البته کارایی دقیق H.265 بسته به صحنه و جزئیات تصویر ممکن است متغیر باشد، اما به طور کلی استفاده از H.265 مدت زمان ضبط را تقریباً دو برابر می‌کند. نکته‌ی دیگر اینکه H.265 برای رمزگذاری و رمزگشایی نیازمند توان پردازشی بالاتری است؛ بنابراین دوربین‌ها و DVR/NVRهای قدیمی ممکن است از آن پشتیبانی نکنند. با این حال، سیستم‌های مداربسته جدید اکثراً مجهز به این فرمت هستند یا امکان ارتقاء به آن را دارند.

265+:

فرمت H.265+ در واقع یک بهبود اختصاصی بر پایهٔ H.265 است که توسط برخی سازندگان سیستم‌های مداربسته (مانند هایک‌ویژن و داهوا) معرفی شده است. ایدهٔ اصلی در H.265+ این است که با بهره‌گیری از الگوهای خاص در تصاویر نظارتی (مانند ثابت بودن پس‌زمینه در بیشتر مواقع و وجود حرکت در بخش کوچکی از تصویر)، فشرده‌سازی را از این هم هوشمندانه‌تر کنند. نتیجهٔ این فناوری، کاهش بیشتر حجم ویدیو خصوصاً در صحنه‌هایی است که حرکت کمتری دارند. در شرایط ایده‌آل، H.265+ می‌تواند حجم ویدیو را در مقایسه با H.264 تا چند برابر کمتر کند.

برای مثال، ممکن است سیستمی که با H.264 حدود ۳۰ روز ضبط می‌کند، با H.265+ قادر باشد ۶۰ تا ۹۰ روز (یا بیشتر) را در همان فضا ذخیره نماید. البته میزان بهبود بستگی به الگوی ترافیک صحنه دارد؛ در محیط‌هایی با حرکت مداوم (مثل محیط‌های شلوغ)، تفاوت H.265 و H.265+ کمتر محسوس است، اما در محیط‌های آرام (مثل یک انبار خلوت یا دفتر در شب) H.265+ می‌تواند بسیار موثر واقع شود. لازم به ذکر است که H.265+ یک استاندارد جهانی واحد نیست بلکه قابلیت اختصاصی برخی دستگاه‌هاست؛ بدین معنی که هم دوربین و هم ضبط‌کننده باید از آن پشتیبانی کنند تا بتوان از مزایایش بهره برد.

فرمت و روش فشرده‌سازی ویدیو تاثیر بزرگی بر مدت زمان ضبط دارد. برای بهره‌بردن از حداکثر زمان ضبط با کیفیت مشخص، توصیه می‌شود در صورت امکان از جدیدترین و بهینه‌ترین کدک پشتیبانی‌شده توسط سیستم خود استفاده کنید. اگر سیستم فعلی شما تنها از H.264 پشتیبانی می‌کند و مشکل کمبود فضای ضبط دارید، ارتقاء به تجهیزاتی که از H.265/H.265+ پشتیبانی می‌کنند می‌تواند سرمایه‌گذاری مفیدی برای دو برابر یا چند برابر کردن زمان نگهداری تصاویر باشد.

حالت‌های ضبط و تأثیر آن بر مصرف فضا

بسته به تنظیمات دستگاه ضبط (DVR/NVR) یا خود دوربین مداربسته، حالت‌های مختلف ضبط وجود دارد که تعیین می‌کند چه زمان‌هایی و تحت چه شرایطی دوربین شروع به فیلم‌برداری و ذخیره‌سازی کند. انتخاب حالت ضبط تاثیر مستقیمی بر میزان پر شدن حافظه و در نتیجه مدت زمان نگهداری تصاویر دارد. در این بخش، چهار حالت رایج ضبط را بررسی می‌کنیم و تاثیر هر یک بر مصرف فضا را توضیح می‌دهیم:

ضبط مداوم (۲۴/۷)

در حالت ضبط مداوم، دوربین به صورت پیوسته در تمام ساعات شبانه‌روز (24 ساعت، 7 روز هفته) روشن و در حال ضبط تصویر است. این حالت بدیهی‌ترین روش ضبط است که در آن همه اتفاقات – چه کوچک و چه بزرگ – بدون وقفه ثبت می‌شوند. مزیت ضبط مداوم این است که هیچ لحظه‌ای از دید دوربین جا نمی‌افتد. حتی اگر حرکتی بسیار جزئی یا تغییری تدریجی رخ دهد، در فیلم ضبط خواهد شد. اما مشکل اصلی ضبط مداوم، مصرف حداکثری فضای ذخیره‌سازی است. وقتی یک دوربین به طور ۲۴/۷ ضبط می‌کند. در واقع تمام ظرفیت حافظه را با داده‌های پیوسته پر می‌کند، حتی در زمان‌هایی که هیچ اتفاقی در صحنه نمی‌افتد (مثلاً یک اتاق خالی در طول شب).

در نتیجه، مدت زمان ضبط در این حالت کمترین مقدار خواهد بود (برای ظرفیت حافظه مشخص). برای مثال، اگر با ضبط مداوم بتوانید ۱۰ روز ویدیو را روی هارد نگه دارید، شاید با روش‌های دیگر (مانند ضبط با حرکت) بتوان این زمان را به چندین هفته افزایش داد. کاربرد ضبط مداوم معمولاً در مواقعی است که نمی‌خواهیم هیچ چیزی را از دست بدهیم یا تحلیل مداوم صحنه اهمیت دارد (مثل نظارت‌های حساس امنیتی یا مکان‌هایی که همیشه فعالیت جریان دارد).

ضبط بر اساس حرکت (Motion Detection)

در حالت ضبط با تشخیص حرکت، دستگاه یا خود دوربین به وسیلهٔ الگوریتم‌های پردازش تصویر، تغییرات و حرکت‌ها را در میدان دید تشخیص می‌دهد و فقط در زمان‌هایی که حرکتی رخ می‌دهد اقدام به ضبط و ذخیره‌سازی می‌کند. در زمان‌های سکون و عدم فعالیت، ضبط متوقف می‌شود. این روش یکی از موثرترین راه‌ها برای کاهش مصرف فضای ذخیره‌سازی است، زیرا بخش زیادی از ساعات بی‌فعالیت (که در حالت مداوم بیهوده پر می‌شدند) حذف می‌شوند. تاثیر این حالت بر مدت زمان ضبط بسیار قابل توجه است؛

فرض کنید در طول شبانه‌روز به طور متوسط ۲ ساعت حرکت در صحنه وجود داشته باشد و باقی زمان صحنه ثابت باشد. در این صورت با ضبط بر اساس حرکت می‌توانید به جای ۲۴ ساعت در روز، فقط حدود ۲ ساعت فیلم در روز ذخیره کنید. این به معنای آن است که حافظه شما به جای یک روز کامل، ظرفیت ذخیره حدود ۱۲ روز رویداد را خواهد داشت (چون فقط لحظات مهم ضبط شده‌اند). البته ارقام واقعی بسته به محیط متفاوت است. در محیط‌های بسیار پرتردد ممکن است دوربین در بیشتر ساعات روز در حال ضبط باشد و صرفه‌جویی کمتری حاصل شود. در حالی که در محیط‌های کم‌رفت‌و‌آمد صرفه‌جویی بسیار چشمگیر خواهد بود.

لازم است حساسیت و محدوده‌های تشخیص حرکت را به درستی تنظیم کنید تا از دست رفتن رویدادهای مهم جلوگیری شود. به عنوان مثال، اگر حساسیت خیلی پایین باشد. حرکت‌های آهسته ثبت نمی‌شوند و اگر خیلی بالا باشد. کوچک‌ترین تغییرات (مثل روشن/خاموش شدن چراغ) هم ضبط را فعال می‌کند که باز منجر به پر شدن سریع حافظه می‌شود.

ضبط زمان‌بندی‌شده

ضبط زمان‌بندی‌شده یا زمان‌بندی‌ شده به این معناست که شما یک جدول زمانی برای ضبط تعریف می‌کنید. برای مثال، مشخص می‌کنید که دوربین‌ها فقط در ساعات غیراداری (شب‌ها و آخرهفته‌ها) ضبط کنند، یا برعکس تنها در ساعات کاری روز فعال باشند و در بقیه اوقات خاموش باشند. این روش مناسب مواقعی است که می‌دانید در بازه‌های زمانی مشخصی نیازی به ضبط نیست. با استفاده از زمان‌بندی می‌توان بخش‌های غیرضروری را حذف کرد و فضای حافظه را برای زمان‌های مهم‌تر نگه داشت. تاثیر آن بر مدت زمان ضبط بستگی به نسبت زمان ضبط‌شده به زمان کل دارد.

اگر مثلاً دوربین تنها ۱۲ ساعت از شبانه‌روز را طبق زمان‌بندی فعال باشد، به طور نظری مدت زمان ضبط دو برابر خواهد شد (چون در همان ظرفیت حافظه به جای ۲۴ ساعت در روز، ۱۲ ساعت در روز ثبت می‌شود). یا اگر فقط یک شیفت ۸ ساعته در روز ضبط کنید، می‌توانید تقریباً سه برابر مدت معمول فیلم را ذخیره کنید. البته مانند حالت قبلی، این کارکرد نیز زمانی مفید است که مطمئن باشیم در زمان‌های غیر ضبط، اتفاق مهمی رخ نخواهد داد یا آن بازه‌ها توسط روش‌های دیگری پوشش داده می‌شوند.

ضبط رویدادمحور (تشخیص رویداد)

ضبط رویدادمحور حالت دیگری است که شبیه به ضبط با حرکت است. اما به جای تکیه صرف بر حرکت عمومی در تصویر، بر رویدادهای خاص یا ورودی‌های حسگرها تمرکز دارد. برای نمونه، برخی سیستم‌ها مجهز به حسگرهای مادون قرمز (PIR) هستند که حرکت انسان یا موجود زنده را تشخیص می‌دهند. یا دوربین‌های پیشرفته‌تر دارای تشخیص‌های هوشمندی مثل شناسایی عبور از خط، ورود غیرمجاز به محدوده، تشخیص صدا یا ضربه و غیره هستند. در این حالت‌ها تنها زمانی که یک رویداد مشخص (مثلاً باز شدن در، شکستن شیشه، به صدا در آمدن آلارم، یا تشخیص حرکت انسان) رخ دهد، ضبط آغاز می‌شود.

این شیوه نیز مانند ضبط حرکت فضای ذخیره‌سازی را به میزان زیادی صرفه‌جویی می‌کند. زیرا فقط لحظات مهم و از پیش تعیین‌شده ثبت می‌شوند. مزیت ضبط رویدادمحور این است که اغلب دقیق‌تر از تشخیص حرکت ساده عمل می‌کند. به عنوان مثال ممکن است حرکت برگ درختان یا تغییر نور در حالت حرکت ساده ضبط را فعال کند. اما در حالت رویدادمحور می‌توانید تعریف کنید فقط حرکت افراد یا خودروها موجب ضبط شود.

از سوی دیگر پیچیدگی تنظیمات و نیاز به تجهیزات یا حسگرهای اضافی ممکن است هزینه را بالاتر ببرد. در هر صورت خروجی این حالت ضبط، ویدیوهایی است که همه مربوط به وقایع مهم هستند. لذا مرور و جستجوی آنها نیز آسان‌تر است. در عین حال مدت زمان بسیار طولانی‌تری از رویدادها را می‌توان با ظرفیت معین ذخیره کرد.

نکته:

در مجموع، انتخاب حالت ضبط مناسب می‌تواند تفاوت چشمگیری در مدت زمان نگهداری تصاویر ایجاد کند. برای دستیابی به حداکثر بازدهی، بسیاری از سیستم‌ها امکان ترکیب این حالت‌ها را نیز فراهم می‌کنند (مثلاً ضبط مداوم با نرخ فریم پایین و افزایش نرخ فریم هنگام تشخیص حرکت، یا ضبط مداوم در ساعات شلوغ و ضبط بر اساس حرکت در ساعات خلوت). با تنظیم بهینهٔ حالت‌های ضبط متناسب با شرایط محیط خود، می‌توانید بدون از دست دادن اطلاعات مهم، مدت بیشتری را در آرشیو دوربین‌های مداربسته حفظ کنید.

تأثیر تعداد و نوع دوربین

علاوه بر پارامترهای مربوط به تنظیمات ضبط، تعداد دوربین‌ها و نوع آن‌ها نیز بر مدت زمان کلی ضبط سیستم نظارتی مؤثر است. در ادامه ابتدا به تاثیر تعداد دوربین‌های مدار بسته در یک سیستم می‌پردازیم. سپس تفاوت انواع دوربین‌ها (آنالوگ، IP، بی‌سیم و دارای حافظه داخلی) را از نظر تأثیر بر مدت زمان ضبط بررسی می‌کنیم.

تعداد دوربین‌ها

هر دوربین مداربسته به طور مستقل حجم مشخصی از داده را تولید می‌کند. بنابراین زمانی که چندین دوربین به یک دستگاه ضبط متصل هستند و همه به طور همزمان در حال ضبط‌اند، حجم داده‌ها مضاعف می‌شود. به زبان ساده، اگر یک دوربین با تنظیمات معین بتواند مثلاً ۳۰ روز ویدیو را در یک هارد دیسک مشخص ذخیره کند، اضافه کردن یک دوربین مشابه دوم به همان دستگاه باعث می‌شود فضای هارد بین دو دوربین تقسیم شود و مدت زمان ضبط برای هر دو دوربین کاهش یابد (در این مثال ممکن است هر دوربین به حدود ۱۵ روز کاهش یابد، چون مجموعاً حجم دو برابر شده است). به همین ترتیب با افزایش تعداد دوربین‌ها، زمان نگهداری تصاویر بر روی ظرفیت ثابت کاهش می‌یابد.

این موضوع خصوصاً در سیستم‌های DVR/NVR چندکاناله نمود پیدا می‌کند که همه دوربین‌ها به حافظه‌ی مشترکی دسترسی دارند. راهکار این است که همزمان با افزایش تعداد دوربین‌ها، ظرفیت ذخیره‌سازی (مثلاً افزودن هارد دیسک‌های با ظرفیت بیشتر یا اضافه کردن هارد اضافی) نیز ارتقاء یابد تا مدت زمان ضبط مطلوب حفظ شود. لازم به ذکر است اگر هر دوربین حافظهٔ جداگانه خود را داشته باشد (مثلاً دوربین‌های حافظه‌دار با کارت SD مستقل)، در آن صورت تعداد دوربین‌ها تاثیری بر مدت ضبط یکدیگر ندارند؛ اما از دید مدیریت کلی، افزایش تعداد دوربین به معنای افزایش هزینه و فضای لازم برای نگهداری مجموع آرشیو تصاویر خواهد بود.

بررسی مدت زمان ضبط دوربین مداربسته و عوامل موثر بر آن در پایاتل

نوع دوربین‌ها

نوع تکنولوژی دوربین مداربسته و ویژگی‌های آن نیز می‌تواند بر میزان فضای مورد نیاز برای ضبط و مدت زمان نگهداری فیلم‌ها اثرگذار باشد. در اینجا به چهار نوع متداول اشاره می‌کنیم و تفاوت‌هایشان را بیان می‌کنیم:

دوربین‌های آنالوگ (Analog)

دوربین‌های آنالوگ نسل قدیمی‌تر دوربین‌های مداربسته هستند که سیگنال ویدیویی آن‌ها به صورت آنالوگ (معمولاً استاندارد TVL یا PAL/NTSC) منتقل می‌شود. و برای ضبط نیاز به دستگاه DVR دارند که سیگنال را دیجیتال و فشرده کند. رزولوشن دوربین‌های آنالوگ سنتی نسبت به دوربین‌های دیجیتال جدید پایین‌تر بود (برای مثال ۴۸۰TVL یا ۷۲۰TVL که معادل چندصد هزار پیکسل تا حداکثر حدود ۱ مگاپیکسل است). به همین دلیل حجم داده‌های تولیدی آنها کمتر بود و در گذشته یک DVR می‌توانست مدت زمان نسبتاً طولانی‌تری از تصاویر چند دوربین آنالوگ را روی یک هارد ذخیره کند.

البته فناوری آنالوگ نیز پیشرفت کرده و اکنون سیستم‌های HD آنالوگ (مانند AHD، HDTVI، HDCVI) قادر به ارائه رزولوشن‌های ۱ مگاپیکسل تا حتی ۴ مگاپیکسل و بالاتر هستند. در هر صورت، اگر سیستم شما آنالوگ باشد. معمولاً فرمت فشرده‌سازی توسط DVR تعیین می‌شود. اکثراً H.264 یا در DVRهای جدید H.265 و رزولوشن ضبط حداکثر به اندازه رزولوشن دوربین‌ها (و توان DVR) خواهد بود. بنابراین تأثیر نوع آنالوگ به طور مستقیم بیشتر به محدودیت رزولوشن برمی‌گردد. به عنوان مثال اگر دوربین‌های آنالوگ شما حداکثر ۱۰۸۰p هستند، حجم داده تولیدی به ازای هر دوربین ممکن است کمتر یا برابر با یک دوربین IP 1080p باشد (بسته به فشرده‌سازی).

نقطه قوت سیستم آنالوگ در مبحث مدت ضبط شاید این باشد که دوربین‌های آنالوگ قدیمی‌تر با رزولوشن پایین فضای کمتری اشغال می‌کنند؛ اما نقطه ضعف آن این است که برای رسیدن به کیفیت بسیار بالا محدودیت دارند. در نتیجه اگر به خاطر حفظ فضای ذخیره‌سازی مجبورید رزولوشن پایین‌تری داشته باشید، آنالوگ سنتی این کار را به بهای کاهش کیفیت انجام می‌دهد.

دوربین‌های IP (تحت شبکه)

دوربین‌های IP به صورت دیجیتال تصاویر را ضبط و منتقل می‌کنند و معمولاً به یک NVR یا سرور شبکه برای ضبط نیاز دارند. این دوربین‌ها طیف وسیعی از رزولوشن‌ها (از ۱ مگاپیکسل تا ۸ مگاپیکسل و حتی بیشتر) را پوشش می‌دهند. هر دوربین خود وظیفه رمزگذاری (Encode) و فشرده‌سازی تصاویر را بر عهده دارد. آنان اغلب با فرمت‌هایی مانند H.264/H.265 تصاویر را فشرده سازی می‌کنند. تأثیر نوع IP بر مدت زمان ضبط عمدتاً از این جهت است که دوربین‌های IP می‌توانند کیفیت و رزولوشن بسیار بالاتری داشته باشند و در نتیجه داده‌های حجیم‌تری تولید کنند. برای مثال، یک دوربین IP 4K (8 مگاپیکسلی) نسبت به یک دوربین آنالوگ 720p صدها برابر پیکسل بیشتر در هر فریم دارد، لذا فضای به مراتب بیشتری برای ذخیره نیاز خواهد داشت.

البته دوربین‌های IP مدرن با بهره‌گیری از فشرده‌سازی‌های پیشرفته (مثل H.265) تا حد زیادی این حجم را کنترل می‌کنند. مزیت دیگر IP این است که انعطاف‌پذیری در تنظیمات ضبط بیشتری دارند؛ می‌توان برای هر دوربین جداگانه نرخ بیت، رزولوشن، FPS و حتی نوع فشرده‌سازی را تنظیم کرد تا بهترین توازن بین کیفیت و زمان ضبط برقرار شود. در کل، هنگام طراحی یک سیستم IP با چند دوربین، باید در نظر داشت که هر دوربین اضافه بار اضافی بر حافظه کل وارد می‌کند و اگر چند دوربین مگاپیکسلی دارید، حتماً ظرفیت هارد کافی در NVR پیش‌بینی شود.

دوربین‌های بی‌سیم (وایرلس)

دوربین‌های بی‌سیم از نظر نوع سیگنال می‌توانند آنالوگ (مثل دوربین‌های قدیمی بی‌سیم آنالوگ) یا دیجیتال IP (مانند دوربین‌های WiFi مدرن) باشند. اما امروزه معمولاً منظور از دوربین بی‌سیم، دوربین IP است که از طریق WiFi داده را منتقل می‌کند و یا دوربین باتری‌خور مستقل است که با شبکه بی‌سیم کار می‌کند. تأثیر نوع بی‌سیم بر مدت ضبط را می‌توان در چند جنبه بررسی کرد:

• دوربین‌های بی‌سیم غالباً به منظور صرفه‌جویی در پهنای‌باند و توان باتری، از ضبط مداوم پرهیز می‌کنند. و به حالت‌های ضبط بر اساس حرکت یا ضبط مبتنی بر رخداد بسنده می‌کنند. این به خودی خود باعث می‌شود که حجم داده‌های کمتری تولید شود (نسبت به یک دوربین مشابه که دائم ضبط می‌کند) و در نتیجه مدت زمان بیشتری از رویدادها را بتوان در حافظه محدود نگه داشت.
• بسیاری از دوربین‌های بی‌سیم کوچک خانگی یا باتری‌خور، به جای اتصال به NVR، از کارت حافظه داخلی یا سرویس ابری برای ضبط استفاده می‌کنند (چون ممکن است نصب دستگاه ضبط جداگانه برای کاربر خانگی پیچیده باشد). در این حالت‌ها، همان محدودیت‌های کارت حافظه یا طرح‌های ابری که قبلاً اشاره شد مطرح می‌شود (مثلاً چند گیگابایت کارت که برای چند روز کافیست، یا پلن ابری ۷ روزه). بنابراین نوع بی‌سیم اگرچه به شکل مستقیم کیفیت تصویر را تغییر نمی‌دهد (بسیاری از آنها 1080p یا حتی بالاتر هستند)، اما معمولاً با ضبط پیوسته کار نمی‌کنند و نیز به خاطر تکیه بر حافظه داخلی کوچک یا فضای ابری محدود، مدت زمان ضبط کنترل‌شده و محدودی دارند.
• کاربرانی که از دوربین‌های بی‌سیم استفاده می‌کنند، برای افزایش زمان ضبط، می‌توانند از کارت‌های حافظه بزرگ‌تر (در صورت پشتیبانی) یا اشتراک‌های ابری با مدت بیشتر استفاده کنند، یا اینکه دوربین را به یک NVR یا NAS شبکه‌ای متصل نمایند تا محدودیت کمتری از بابت فضا داشته باشند.

دوربین‌های با ضبط داخلی (حافظه‌دار)

برخی دوربین‌های مداربسته (اعم از دوربین‌های تحت شبکه یا حتی مدل‌های آنالوگ هیبریدی) دارای حافظه داخلی (مانند کارت microSD) برای ضبط هستند و می‌توانند مستقل از دستگاه مرکزی، فیلم‌ها را ذخیره کنند. تعداد و نوع این دوربین‌ها می‌تواند معماری ضبط را تغییر دهد. وقتی هر دوربین حافظهٔ خود را دارد، مفهوم تعداد دوربین بر یک حافظه مشترک دیگر مطرح نیست؛ یعنی هر دوربین تا حد ظرفیت کارت خود ضبط می‌کند. در این وضعیت، مدت زمان ضبط برای هر دوربین وابسته به ظرفیت کارت و تنظیمات خودش است و اضافه شدن دوربین‌های حافظه‌دار بیشتر، لزوماً مدت ضبط دوربین‌های دیگر را کاهش نمی‌دهد. اما توجه به دو نکته ضروری است:

• ظرفیت کارت حافظه محدود است (عموماً کمتر از چند ده یا چندصد گیگابایت)، بنابراین هر دوربین حافظه‌دار احتمالاً فقط می‌تواند چند روز تا چند هفته (بسته به تنظیمات) تصاویر را نگه دارد و سپس روی داده‌های قدیمی‌تر بازنویسی می‌کند.
• پراکنده بودن حافظه‌ها مدیریت را سخت‌تر می‌کند؛ اگر مثلاً ۱۰ دوربین هر کدام کارت خود را داشته باشند، برای بررسی تصاویر یک روز مشخص باید به تک‌تک آنها جداگانه مراجعه کنید. از منظر مدت ضبط، شاید مزیت چنین دوربین‌هایی این باشد که اگر یکی از دوربین‌ها صحنه پُرحرکتی دارد و سریع حافظه‌اش پر می‌شود، روی دوربین‌های دیگر اثری ندارد؛ ولی به طور کلی محدودیت فضای هر دوربین به تنهایی باعث می‌شود که نتوانید بازه‌های خیلی طولانی را فقط روی کارت نگه دارید. برای رفع این محدودیت، توصیه می‌شود اگر دوربین قابلیت اتصال به ذخیره‌ساز خارجی (مانند NVR، سرور یا NAS) را دارد، آن را پیکربندی کنید تا علاوه بر کارت داخلی, یک نسخه از تصاویر روی حافظه مرکزی بزرگتری ذخیره شود. این کار بهترین بهره را ارائه می‌دهد: هم ضبط اضطراری روی خود دوربین انجام می‌شود (مثلاً در صورت قطع شبکه) و هم آرشیو بلندمدت‌تری روی حافظه پرظرفیت‌تری خواهید داشت.

راهکارهای بهینه‌سازی مدت ضبط

حال که با عوامل موثر بر مدت زمان ضبط آشنا شدیم، پرسش مهم این است که چگونه می‌توان مدت زمان ضبط را افزایش داد بدون آنکه کیفیت یا پوشش نظارتی کاهش یابد. در ادامه چند راهکار کاربردی برای بهینه‌سازی مصرف حافظه و افزایش بازهٔ زمانی ذخیره‌سازی تصاویر دوربین‌های مداربسته ارائه می‌شود:

افزایش ظرفیت حافظه

ساده‌ترین راه برای نگهداری طولانی‌تر تصاویر، افزایش فضای ذخیره‌سازی است. این کار می‌تواند با استفاده از هارد دیسک با ظرفیت بالاتر در DVR/NVR، اضافه کردن هارد دیسک دوم (در دستگاه‌هایی که از چند هارد پشتیبانی می‌کنند) یا استفاده از NAS/سرور خارجی برای آرشیو تصاویر انجام شود. همچنین در دوربین‌هایی که از کارت حافظه استفاده می‌کنند، تهیه کارت‌های ظرفیت‌بالاتر (مثلاً ارتقاء از ۳۲ به ۱۲۸ گیگابایت) می‌تواند مدت ضبط را بیشتر کند. البته قبل از ارتقاء، حتماً سازگاری دستگاه با ظرفیت مورد نظر را بررسی کنید (برخی DVRها حداکثر تا ظرفیت مشخصی را پشتیبانی می‌کنند یا برخی دوربین‌ها اندازه کارت محدود دارند).

استفاده از فشرده‌سازی پیشرفته‌تر

همانطور که در بخش فرمت و فشرده‌سازی گفتیم، بهره‌گیری از کُدِک‌های جدیدتر مانند 265 یا H.265+ تاثیر بسیار زیادی در کاهش حجم ویدیو بدون افت کیفیت دارد. اگر دستگاه ضبط یا دوربین شما از این فرمت‌ها پشتیبانی می‌کند، حتماً آن‌ها را فعال کنید. با این تغییر، بدون آن‌که تغییری در رزولوشن یا نرخ فریم بدهید، می‌توانید به طور چشمگیری حجم فایل‌ها را کاهش داده و در نتیجه مدت زمان طولانی‌تری را ضبط کنید. در بسیاری از موارد، بروزرسانی دستگاه DVR/NVR قدیمی به مدل‌های جدیدتر صرفاً به خاطر پشتیبانی از H.265 می‌تواند ارزشمند باشد، زیرا با همان هارد دیسک قبلی، دو برابر مدت زمان قبل را ذخیره خواهید کرد.

فعالسازی ضبط هوشمند (بر اساس حرکت/رویداد)

اگر تاکنون ضبط را به صورت مداوم انجام می‌دادید، بررسی کنید که آیا می‌توانید از ضبط حرکتی یا رویدادمحور بهره ببرید. ضبط بر اساس حرکت باعث می‌شود که فقط لحظات دارای فعالیت ذخیره شوند و ساعات بیکاری دوربین فضای حافظه را اشغال نکند. این کار بدون کاهش کیفیت تصویر، استفادهٔ کارآمدتری از حافظه به عمل می‌آورد. اکثر DVR/NVRهای جدید و حتی دوربین‌های تحت‌شبکه دارای قابلیت تشخیص حرکت داخلی هستند که می‌توانند به راحتی فعال شوند. همچنین در محیط‌هایی که شرایط آن اجازه می‌دهد، می‌توانید حالت‌های ضبط ترکیبی را پیاده کنید (مثلاً ضبط مداوم با کیفیت پایین‌تر و ضبط با کیفیت کامل هنگام تشخیص حرکت) تا همواره یک دید کلی داشته باشید و در عین حال جزئیات وقایع مهم را با کیفیت بالا ذخیره کنید.

کاهش نرخ فریم یا رزولوشن در صورت امکان

این گزینه به معنای اندکی گذشت از کیفیت تصویر (یا به عبارتی روان بودن آن) است. اما اگر همچنان در یک محدوده قابل قبول انجام شود. می‌تواند بدون آسیب جدی به کارایی نظارتی، مدت ضبط را افزایش دهد. برای مثال اگر دوربین روی ۳۰ FPS را به ۱۵ FPS کاهش دهید. در بسیاری از محیط‌ها تاثیر محسوسی بر توانایی تشخیص وقایع ندارد. ولی حجم داده‌ها را با انجام این تنظیم نصف می‌کنید. یا اگر دوربین شما روی رزولوشن بسیار بالایی (مثلاً 4K) ضبط می‌کند. در حالی که 1080p برای نیازتان کافیست. کاهش رزولوشن به 1080p می‌تواند فضای بسیار کمتری مصرف کند. البته همانطور که تاکید شد این روش نوعی مصالحه با کیفیت است. پس توصیه می‌شود تنها در صورتی اجرا شود که روش‌های دیگر (مانند موارد بالا) کافی نبوده یا عملی نیستند.

استفاده از زمان‌بندی‌های مناسب

چنانچه دوربین‌ها در تمام اوقات شبانه‌روز ضروری نیستند، از زمان‌بندی ضبط بهره ببرید. با تنظیم زمان‌بندی می‌توانید تعیین کنید که در ساعات کم‌اهمیت (مثلاً ساعات تعطیلی کسب‌وکار یا نیمه‌شب‌ها در یک محیط اداری) ضبط به طور خودکار متوقف شود یا فقط در صورت وقوع رخداد خاصی فعال گردد. این امر نیز به صرفه‌جویی در فضای ذخیره‌سازی کمک می‌کند و بدون کاهش کیفیت, فقط حجم ویدیوهای غیرضروری را کم می‌کند.

با اجرای ترکیبی از راهکارهای فوق می‌توانید اطمینان حاصل کنید که حداکثر مدت زمان ممکن از تصاویر دوربین‌های مداربسته خود را در اختیار دارید. به عنوان مثال، یک راهکار جامع می‌تواند این باشد: استفاده از دوربین‌ها و ضبط‌کننده‌های پشتیبان‌کننده H.265، تهیه یک هارد دیسک بزرگ یا NAS برای ذخیره‌سازی، تنظیم همه دوربین‌ها روی ضبط حرکت و ۱۵ FPS، و فقط در مواقع حساس (یا برای دوربین‌های حساس‌تر) افزایش FPS یا ضبط دائم. چنین ترکیبی بدون افت کیفیت محسوس، بهترین نتیجه را از نظر مدت زمان ضبط ارائه می‌دهد.

جمع‌بندی

در این مقاله به طور جامع بررسی کردیم که چه عواملی بر مدت زمان ضبط دوربین‌های مداربسته تاثیر می‌گذارند. دیدیم که ظرفیت و نوع حافظهٔ مورد استفاده (از هارد دیسک‌های پرظرفیت گرفته تا کارت‌های حافظه و فضای ابری)، رزولوشن و کیفیت تصویر ضبط‌شده، نرخ فریم ویدیو، فرمت فشرده‌سازی مورد استفاده (H.264، H.265 و غیره)، حالت‌ها و روش‌های ضبط (پیوسته، حرکتی، زمان‌بندی‌شده یا رویدادمحور) و همچنین تعداد و نوع دوربین‌های به‌کارگرفته‌شده در سیستم، همگی دست به دست هم می‌دهند تا مشخص کنند فیلم‌های دوربین شما برای چه مدت قابل نگهداری هستند.

در واقع هرچه کیفیت و جزئیات تصویر بالاتر باشد و تعداد دوربین‌ها بیشتر شود. فضای بیشتری نیاز است و مدت زمان ضبط کوتاه‌تر می‌شود و هرچه فضای ذخیره‌سازی بزرگ‌تر و روش‌های بهینه‌سازی بیشتری به‌کار گرفته شود، می‌توان مدت طولانی‌تری تصاویر را حفظ کرد. برای داشتن یک سیستم نظارتی کارآمد، مهم است که میان کیفیت مورد نیاز و مدت زمان ضبط مطلوب تعادل برقرار کنید. به عنوان مثال، در یک فروشگاه کوچک شاید ۷ تا ۱۴ روز نگهداری تصاویر با رزولوشن متوسط کافی باشد، در حالی که در یک بانک یا مرکز حیاتی ممکن است نیاز به نگهداری تصاویر به مدت چند ماه با بهترین کیفیت وجود داشته باشد.

توصیه نهایی

قبل از نصب یا ارتقاء سیستم مداربسته، نیازهای خود را به دقت ارزیابی کنید. حجم تردد و حوادث احتمالی محیط، میزان فضای ذخیره‌سازی در دسترس، بودجه برای افزودن حافظه یا تجهیزات جدید، و الزامات قانونی یا سازمانی (مثلاً برخی اماکن بر اساس قانون باید حداقل X روز تصاویر را نگه دارند) را در نظر بگیرید. سپس بر اساس این عوامل، ترکیب مناسبی از تنظیمات (رزولوشن، FPS، فشرده‌سازی) و تجهیزات (ظرفیت هارد، تعداد دوربین، نوع سیستم) را انتخاب کنید.

پرسش‌های متداول

1- دوربین مداربسته به طور معمول تا چند روز تصاویر را نگه می‌دارد؟

مدت زمان نگهداری تصاویر در دوربین مداربسته ثابت نیست و به عوامل زیادی بستگی دارد. اما به طور معمول سیستم‌های رایج بین ۷ روز تا ۳۰ روز فیلم‌ها را حفظ می‌کنند. بسیاری از کسب‌وکارهای کوچک حدود یکی دو هفته تصاویر را نگه می‌دارند. در حالی که سازمان‌ها یا مکان‌های مهم‌تر ممکن است ۳۰ روز یا بیشتر را تنظیم کنند. برخی سیستم‌های حرفه‌ای با هاردهای پرظرفیت می‌توانند چندین ماه فیلم را بایگانی کنند. در مقابل، دوربین‌های کوچکتر با کارت حافظه ممکن است فقط چند روز ظرفیت داشته باشند. بهتر است با توجه به نیازتان و ظرفیت حافظه، مدت زمان مناسب را تنظیم کنید. تا نه فضای بیش از حد اشغال شود و نه شواهد ضروری از دست بروند.

2- چگونه می‌توان مدت زمان ضبط دوربین را افزایش داد؟

برای افزایش مدت زمان ضبط بدون افت کیفیت، می‌توانید چند اقدام انجام دهید. اول, ظرفیت حافظه را افزایش دهید (مثلاً از هارد بزرگ‌تر یا اضافه کردن هارد استفاده کنید). دوم, اگر دستگاه شما پشتیبانی می‌کند، حتماً از فرمت‌های فشرده‌سازی جدیدتر مانند H.265 استفاده کنید که حجم فایل را کم‌تر می‌کنند. سوم, به جای ضبط ۲۴ ساعته، ضبط بر اساس حرکت یا زمان‌بندی‌شده را فعال کنید تا فقط مواقع ضروری ضبط شود و فضای حافظه بیهوده پر نشود. همچنین کاهش کمی در نرخ فریم یا رزولوشن (در صورت امکان) می‌تواند به صرفه‌جویی فضا کمک کند. مجموع این اقدامات می‌تواند بدون اینکه کیفیت تصویر محسوساً پایین بیاید، مدت زمان بیشتری تصاویر را در دستگاه ذخیره نماید.

3- آیا رزولوشن (کیفیت) بالاتر مدت زمان ضبط را کاهش می‌دهد؟

بله، به طور کلی رزولوشن بالاتر به معنای حجم فایل بیشتر است و اگر ظرفیت حافظه ثابت باشد، مدت زمان ضبط کاهش می‌یابد. برای مثال، ضبط با رزولوشن ۴K فضای بسیار بیشتری نسبت به 1080p می‌گیرد. لذا اگر قبلاً می‌توانستید مثلاً ۲۰ روز را با 1080p ذخیره کنید، با ۴K ممکن است آن مدت به چند روز کاهش یابد. البته استفاده از فشرده‌سازی بهتر (مثل H.265) تا حدی این افزایش حجم را جبران می‌کند. اما در نهایت هرچه پیکسل‌های بیشتری ضبط شود. نیاز به فضای ذخیره‌سازی بیشتری خواهد بود. پس اگر مدت زمان ضبط برایتان مهم‌تر از جزئیات فوق‌العاده‌ریز است، می‌توانید رزولوشن را کمی کاهش دهید تا مدت زمان بیشتری را پوشش دهید.

4- ضبط مداوم بهتر است یا ضبط بر اساس حرکت برای نگهداری طولانی‌تر تصاویر؟

از نظر مدت نگهداری تصاویر در حافظه ضبط بر اساس حرکت قطعاً به صرفه‌تر است. زیرا فقط در مواقع لازم فیلم ضبط می‌شود و فضای کمتری مصرف می‌شود. ضبط مداوم هرچند هیچ لحظه‌ای را از دست نمی‌دهد. اما حافظه را به سرعت پر می‌کند و ممکن است باعث شود فقط چند روز محدود را بتوانید نگه دارید. در مقابل، با ضبط حرکتی می‌توان حتی با همان ظرفیت حافظه، چندین برابر مدت بیشتری از وقایع را ذخیره کرد. البته در محیط‌هایی که فعالیت دائمی است (مثلاً یک خیابان شلوغ)، تفاوت زیادی بین این دو حالت نخواهد بود چون دوربین بیشتر زمان‌ها در حال ضبط است.

انتخاب بین این دو به نیاز شما بستگی دارد: اگر در محیطی هستید که وقفه‌های بدون رویداد زیاد است، ضبط حرکتی منطقی‌تر است. اما اگر نمی‌خواهید حتی یک لحظه را هم از دست بدهید (و فضای کافی هم دارید)، ضبط مداوم اطمینان بیشتری می‌دهد. بسیاری از کاربران ترکیبی از هر دو را به کار می‌گیرند.

آیا اضافه کردن دوربین‌های بیشتر باعث کاهش مدت زمان ضبط سیستم می‌شود؟

بله، اگر از یک دستگاه ضبط مشترک برای چند دوربین استفاده می‌کنید. افزودن دوربین‌های بیشتر عملاً مثل این است که داده‌های بیشتری را روی همان ظرفیت ذخیره‌سازی بنویسید. در نتیجه مدت زمانی که می‌توانید تصاویر را نگه دارید کوتاه‌تر می‌شود (مگر اینکه ظرفیت هارد را افزایش دهید). به عنوان مثال اگر یک سیستم با ۴ دوربین و یک هارد مشخص ۲ هفته فیلم  دوربین را نگه دارد. شما با اضافه کردن ۴ دوربین دیگر (با همان کیفیت) بدون افزایش فضای هارد ممکن است مدت نگهداری را به حدود ۱ هفته کاهش دهد. برای جلوگیری از این مشکل همزمان با افزایش تعداد دوربین‌ها باید فضای ذخیره‌سازی بیشتری نیز در نظر بگیرید. تا مدت زمان ضبط مطلوب حفظ شود. اگر هر دوربین حافظه جداگانه خودش را دارد آنگاه اضافه کردن دوربین جدید روی مدت ضبط دوربین‌های دیگر اثری ندارد. اما همچنان برای هر دوربین محدودیت فضای خودش برقرار است.