راهنمای خرید دوربین بدون آینه

نزدیک یک دهه است که دوربین‌های بدون آینه در بازار حضور دارند، اما طی یکی دو سال گذشته، عملاً بازار دوربین‌های عکاسی و فیلم‌برداری را در دست گرفته‌اند. دوربین‌های بدون آینه فقط کوچک‌تر و سبک‌تر از رقبای DSLR خودشان نیستند؛ آن‌ها بسیار بی‌صدا‌تر هم هستند. در این بازار که مدلهای متنوعی از دروربین های بدون آینه را میتوانید ببینید، تنها راهنمای خرید دوربین بدون آینه به شما کمک می کند تا بهترین انتخاب را داشته باشید.

راهنمای خرید دوربین بدون آینه

سیستم لنز دوربین بدون آینه

اولین چیزی که یک دوربین بدون آینه را از دوربین‌های کامپکتی (که مدت‌هاست در بازار وجود دارند) متمایز می‌کند، این واقعیت است که آن‌ها می‌توانند از لنز‌های مختلف استفاده کنند. این موضوع بسیار مهمی است. راهنمای خرید دوربین بدون آینه

به‌هرحال بهترین سازندگان لنز در دنیا هم نمی‌توانند یک لنز همه‌کاره با بالاترین توانایی در همه زمینه‌ها بسازند. اینکه تأثیر لنز در عکس، شاید نه فقط بیشتر از دوربین، بلکه حداقل دستکم اندازه خود دوربین است، باعث می‌شود تا عکاسان برای شرایط مختلف از لنز‌های تخصصی همان شرایط استفاده کنند.

این همان دلیلی است که بهترین دوربین‌های کامپکت با لنز‌های ثابت روی دوربین هم نمی‌توانند با دوربین‌های بدون آینه که امکان تعویض لنز را دارند مقایسه شوند.

در اغلب دوربین‌های کامپکت، لنز‌هایی را می‌بینیم که یک محدوده کوتاه یا بلند از فواصل کانونی مختلف را پوشش می‌دهند. به این لنز‌ها زوم می‌گویند و کمتر لنز زومی را روی دوربین‌های کامپکت می‌بینید که دیافراگم ثابت داشته باشد. در اغلب آن‌ها دیافراگم لنز با زوم کردن، بسته‌تر می‌شود که اصلاً موضوع خوبی نیست. ضمناً برای اینکه این دوربین‌ها ارزان‌تر تمام شود، معمولاً حسگر‌های کوچک‌تری را هم برای آن‌ها به کار می‌گیرند.

شاید فکر کنید که حسگر کوچک‌تر، فقط کمی نویز عکس را بیشتر می‌کند. اما این‌همه موضوع نیست. عکس‌هایی که با دوربین‌های دارای حسگر بزرگ گرفته می‌شوند، دارای عمق میدان کمتری هستند. یعنی وقتی روی یک سوژه فوکوس می‌کنید و با دیافراگم باز عکس می‌گیرید، پس زمینه سوژه محو‌تر می‌شود.

این همان تفاوت مهم عکس های دوربین‌های بدون آینه حرفه‌ای با دوربین‌های کوچک و موبایل‌ها است. در این دوربین‌ها واقعاً پس زمینه عکس ها محو می‌شود، نه از طریق نرم‌افزاری و با لبه‌های محو شده و مصنوعی!

لنز‌های فوق العاده‌ای برای عکاسی پرتره با دوربین‌های بدون آینه در بازار وجود دارند. لنز‌هایی که دارای دیافراگم کمتر از f/2.8 یا حتی f/2 هستند برای این کار بسیار مناسب‌اند و عکس های آن‌ها واقعاً تفاوت چشمگیری با عکس‌های عادی دارند.

اما یکی از مهم‌ترین مزیت‌های دوربین‌های بدون آینه نسبت به DSLR ها این است که چون آینه ندارند، فاصله جایی که لنز روی دوربین بسته می‌شود تا حسگر دوربین بسیار کمتر می‌شود.

اندازه حسگر دوربین‌های بدون آینه

دوربین‌های بدون آینه مختلف، با حسگر‌های متفاوتی وارد بازار می‌شوند. اندازه حسگر آن‌ها تنوع زیادی دارد، اما معمول‌ترین آن‌ها اندازه APS-C است. برای اینکه بدانید این اندازه چقدر است، بزرگ‌ترین حسگر در دوربین‌های DSLR (دوربین‌های عکاسی حرفه‌ای) را فول‌فریم و کوچک‌ترین حسگر در دوربین‌های عکاسی را در دوربین‌های کامپکت در نظر بگیرید.

اندازه APS-C تقریباً بین این دو قرار می‌گیرد. اما یک سایز دیگر حسگر هم به نام میکرو چهار سوم وجود دارد که تقریباً بین APS-C و دوربین‌های کامپکت است. اما از آنجا که چند شرکت مهم مانند الیمپوس و پاناسونیک به شدت از آن طرفداری می‌کنند، دوربین‌های بدون آینه زیادی با این اندازه ساخته و وارد بازار می‌شوند. اما سونی بیشتر دوربین‌هایش را با اندازه حسگر فول فریم می‌سازد و اخیراً هم کانن و نیکون، با همین اندازه حسگر، وارد دنیای بدون آینه‌ها شده‌اند.

یکی دو مورد هم دوربین‌های بدون آینه با اندازه حسگر مدیوم فرمت وارد بازار شده‌اند که استفاده محدودی دارند و طرفداران آن‌ها زیاد نیستند. اما احتمال دارد در آینده با کاهش قیمت تولید آن‌ها، طرفداران بیشتری پیدا کنند.

بسته به اندازه حسگر و برند تولید کننده دوربین، لنز‌های مختلفی هم برای هر کدام از این دوربین‌ها ارائه می‌شود. به عنوان مثال اندازه حسگر دوربین‌های میکرو چهار سوم که معمولاً پاناسونیک و الیمپوس تولید می‌کنند برابر 17.3x13mm است و جالب اینکه لنز‌های این دو شرکت، روی بدنه‌های یکدیگر هم قابل استفاده است.

البته یک تفاوت مهمی که با هم دارند این است که الیمپوس معمولاً لرزشگیر را روی حسگر خود دوربین‌هایش قرار می‌دهد، اما پاناسونیک اغلب اوقات روی خود لنز از لرزشگیر استفاده می‌کند. هرچند که د چند مدل اخیر خودش، لرزشگیر را روی دوربین‌هایش هم قرار داده تا هزینه‌های خرید لنز را برای کاربرانش کاهش دهد و البته از قافله دوربین‌های رقیب هم جا نماند.

یک سایز کوچک‌تر از میکرو چهارسوم هم داریم که حسگرهای 1 اینچی هستند. چند سال پیش نیکون سعی کرد با معرفی سری دوربین‌های Nikon 1 (نام آن نیکون وان بود) دوربین‌های بدون آینه ارزان قیمتی را وارد بازار کند که متأسفانه با استقبال خوبی روبرو نشد و عملاً خط تولید آن و لنز‌هایی که برای سری 1 ساخته شده بودند متوقف شدند. شرکت پنتاکس هم سری Pentax O را با همین اندازه حسگر تولید می‌کند که این سری هم توفیق چندانی پیدا نکرده است.

فوکوس خودکار در دوربین‌‌های بدون آینه

یکی از بخش‌های بسیار مهم که تحت تأثیر حذف شدن آینه قرار می‌گیرد، فوکوس خودکار دوربین‌هاست. در دوربین‌های DSLR یک سیستم فوکوس بسیار هوشمند و سریع قرار دارد که Phase Detection یا تشخیص فاز نام دارد. این سیستم فوکوس از آینه دوربین برای جدا کردن نور ورودی به تصاویر مختلف استفاده می‌کند. دوربین این تصاویر جدا شده از هم را با هم مقایسه می‌کند و به سرعت می‌فهمد که کدام تصویر به تصویر اصلی نزدیک‌تر است و همان را برای انتخاب جهت حرکت لنز انتخاب می‌کند. به همین دلیل سرعت این فوکوس بسیار بالاست.

اما در دوربین‌های بدون آینه، چون آینه وجود ندارد، عملاً دوربین نمی‌تواند تصویر ورودی را مقایسه کند و پردازشگر دوربین مجبور است تا ابتدا لنز را جابه‌جا کند تا ببیند، تصویر در کدام جهت بیشتر محو می‌شود (یعنی کدام تصویر کنتراست کمتری دارد). به این ترتیب جهت محوشدگی بیشتر را انتخاب نمی‌کند و به سمت فوکوس بیشتر می‌رود. این سیستم فوکوس بسیار کند‌تر از تشخیص فاز است و برای فوکوس روی سوژه‌های متحرک خیلی به اشتباه می‌افتد. ضمن اینکه به شدت تحت تأثیر نور محیط است و در نور کم، تقریباً بلااستفاده می‌شود.

خبر خوب اینکه دوربین‌های بدون آینه جدید از نوعی سیستم فوکوس هیبریدی یا ترکیبی استفاده می کنند که ترکیبی از هر دوی اینهاست. البته به این خاطر که آینه‌ای برای فوکوس کردن وجود ندارد، تشخیص فاز روی پیکسل‌های مختلف روی سطح حسگر اتفاق می‌افتد. اگر سرعت فوکوس برایتان اهمیت دارد، حتماً مطمئن شوید که سیستم فوکوس دوربینی که می‌خواهید بخرید از نوع هیبریدی باشد.